Wat me het meest raakte was dat de filmmaakster in een lange scene iemand laat vertellen terwijl alleen haar handen in beeld zijn. Handen die elkaar verkennen. 2 handen die samen spelen en voelen, ervaren.

Ik voel mezelf aangeraakt. Mijn handen zijn de afgelopen maanden pas echt ’thuis’ gekomen in mij.
Met dat er vele vluchtelingen en hun maatjes in de zaal zitten, met alle woorden ook die in de nazit gedeeld worden, voel ik hoe de vluchteling in mezelf weer net iets meer landt in veilige haven.

Sommige mensen ontvluchten hun land. Anderen ontvluchten hun leven. Weer anderen (zoals ik) zijn eigenlijk al verjaagd voor ze zelfs maar bewust worden in de buik van hun moeder. Ongezien, doordat er geen intrinsieke veiligheid geboden kon worden.

Ik vermoed dat steeds meer mensen in de komende jaren zullen gaan (h)erkennen hoe weinig bevestiging en bemoediging vele kinderen eigenlijk krijgen, in de huidige maatschappij, voor de harmonische oorspronkelijkheid die ons van nature mee gegeven is door moeder aarde.
But times change…. Er groeit steeds meer bewustzijn en steeds meer empathie en vertrouwen om hartverwarmend buddy te zijn voor elkaar.

Voor mezelf is het een bijzonder mooie kersttijd. Een huis te vinden waar ik welkom ben. In mezelf.
En met dat ik ’thuis’ vindt openen zich meer en meer deuren, als vanzelf. ?

Het blijft grappig dat de deuren die open gaan altijd weer andere deuren zijn dan de deuren die eerst gesloten moesten worden om weer meer zelftrouw te kunnen ontwikkelen.
Zo verschuiven de coulissen van het leven van tijd tot tijd, afhankelijk van gemaakte keuzes en mogelijkheden.
Dit geldt voor ieder mens. Altijd weer opnieuw is er een kans, zo lang er leven is.

Handen

Handen dansen
Handen spreken
Handen vormen
Handen voelen

Handen hebben zo veel in huis

Vleugels voor de ziel
Onze handen